گروه اجتماعی آذرانجمن/دکتر وحیده برنون: شهر urban بعنوان پیشرفته ترین و کاملترین شکل سکونتی بشر، همان زیبا مکانی است که علاوه بر جلوه های چشم نواز بصری و تکنولوژیکی، فرصتهای بیشماری را برای رشد و تعالی انسانها ورای محدودیتهای موجود در سکونتگاهها ی سنتی به ارمغان آورده است.
شهر در واقع ظرفیت و گنجایش رشد و تعالی را برای تمامی انسانها حتی افراد دارای معلولیت جسمی و ناتوانی فیزیکی نیز دارد. از همین روست که بعد از رواج جریان مدرنیسم و اشاعه الگوهای یکسان در ساخت شهرها با استانداردسازی براساس فیزیولوژی انسان سالم، توانمند و البته مذکر انجام می گرفت، اندیشه های عدالت محوری تحت عناوینی چون شهر دوستدار کودک، شهر دوستدار معلول، شهر دوستدار سالمند مطرح گردید تا به نیازها و ویژگیهای همه گروههای جنسی و سنی در شهرسازی توجه ویژه نمایند. چرا که این ظرفیت بیکرانگی شهر است که هم انتظار می رود با طراحی و مناسب سازی فضاهای شهری به استفاده ی راحت و ایمن شهروندان دارای معلولیت بپردازد و هم موظف است حقوق برابر شهروندی و رشد توانمندیها و شکوفایی استعدادهای همه ی شهروندان را فراهم نماید.
شهر امروزی لازم است به طرق مختلفی از شهروندان دارای معلولیت حمایت نماید و با ارائه ی خدمات ویژه همانند تامین اشتغال و درآمد و مسکن ایشان به ایجاد انگیزه و رشد و بالندگی توانمندیها و قابلیتهای آنها نائل شود.
در این صورت است که جامعه ی توسعه یافته ی شهری شاهد رشد و پرورش دانشمندان و انسانهای بزرگی (بمانند پروفسور هاپکینز) خواهد بود که علیرغم ناتوانی جسمی صاحب استعدادهای نهفته ی عظیمی در روح انسانی شان بودند که توانستند الهام بخش کل بشریت نیز باشند.
انتهای پیام/