دست در دست هم برای تخریب خانه باقرخان
خانه باقرخان، آن یادگار زنده مشروطه که روزی سنگر آزادی‌خواهان بود، این روزها زیر سایه برج‌های شش‌طبقه‌ای تازه قرار است له شود. گویا برای بعضی‌ها حفظ تاریخ یعنی یک قاب عکس دیواری؛ بس که دلشان برای بنایی که بیش از صد سال از عمرش میگذرد، نسوخته است. اما مگر در ضوابط میراث فرهنگی نگفته‌اند: «در حریم بناهای ثبت‌شده در فهرست آثار ملی، هرگونه ساخت‌وساز با ارتفاع بیش از بلندای بام اثر ممنوع است»؟ این یعنی نه یک طبقه بیشتر، نه یک آجر جابه‌جا شده بدون مجوز صریح وزارت میراث فرهنگی. با این همه، پروژه شش‌طبقه در مقابل دیوارهای ترک‌خورده خانه باقرخان کلید خورده تا تاریخ را با متر مدرن بسنجند. و چه تلخ که این منطق «ترسیم تاریخ با ترازو و متر» فقط مختص خانه باقرخان نیست؛ در کوچه‌های ولی‌امر و عباسی زیر سایه برج‌های ناخواسته، خانه‌های قاجاری مدفون شده‌اند و اطراف مسجد کبود نیز ساخت‌وسازهای بی‌ضابطه، سینه فیروزه‌ای این شاهکار معماری را در آغوش بتن‌های تازه فشار داده! انگار توسعه شهری فقط به قیمت محو هویت ممکن است؛ شهری که هر کوچه‌اش قصه‌ای از مقاومت و هنر دارد. حالا دیگر شهید شدن مطلب با دست به دست کردن مخاطبان با عکس‌های خانه باقرخان در اینستاگرام کافی نیست؛ شهرداری و میراث فرهنگی باید ترمز توسعه بی‌ضابطه را بکشند، پیش از آنکه خانه سالار ملی زیر خروارها خاک دفن شود. وقت آن است تاریخ را نه در قاب عکس، که در همان کوچه‌های آجری تبریز به تماشا بنشینیم.
