دهه ۶۰ و ۷۰ شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که روزی آذربایجان از بی آبی غرق در خشکسالی شود.
گروه محیط زیست آذرانجمن/سعید ابراهیم زاده : دهه ۶۰ و ۷۰ شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که روزی آذربایجان از بی آبی غرق در خشکسالی شود، استان های شمالی ایران همواره با رودخانه های دائمی، چشمه های پر آب و حتی دغدغه پیشروی دریاچه ارومیه روبه رو بودند که باعث تشکیل جلسات متعدد توسط سازمان ها و ادارات و برنامه ریزی جهت مدیریت منابع آب در حوضه دریاچه ارومیه در روزهای پرآبی شده و خروجی هایی چون احداث سد، کشاورزی های بد محصول، افزایش حفر چاه، احداث کارخانجات فولاد، احداث صنایع متعدد تولیدی و فعالیت بیشتر معادن را داشت که آخر سر بعد از گذشت حدود ۳۰ سال امروزه شاهد بحران تامین آب برای همین کارخانجات، کشاورزان، مصارف خانگی، صنایع و معادن هستیم.
خشکی رودخانه ها، چشمه ها، تالاب ها و از همه مهم تر عقب نشینی آب دریاچه ارومیه طی سالهای اخیر استان و شمال غرب کشور را با بحران کمبود و تامین آب مواجه کرده است. تامین آب برای مصارف ذکر شده به دلیل خشکی منابع آبهای سطحی به ناچار مجبور به استفاده از آبهای زیر زمینی کرده است،
آبهای زیرزمینی به آب‌هایی گفته میشود که در لایه‌های آب‌دار و اشباع زیر زمین تجمع پیدا کرده‌است. این آب‌ها فقط حدود ۴ درصد از مجموعه آب‌هایی را که فعالانه در چرخهٔ آب‌شناختی دخالت دارند، تشکیل می‌دهد. با این وجود حدود ۵۰ درصد جمعیت دنیا از نظر آب شرب متکی به همین آبهای زیرزمینی هستند.
این منبع آبی که امروزه بعنوان آخرین سنگر تامین آب در روزهای بی آبی و کم آبی تلقی در کشور می باشد باید مورد توجه بیشتری قرار بگیرد، چرا که در صورت از دست دادن همین منبع آبی که تنها امید این روزهای کشاورزان، شهروندان و صنایع می باشد باعث بروز بحران و تنش های آبی جبران ناپذیر و غیر قابل جایگزینی میشود، چرا که منابع تغذیه کننده آب زیر زمینی چون باران و برف به دلیل تغییرات اقلیمی و مصارف زیاد آب های سطحی کم و خشک شده که فرصت احیای دوباره را از منابع زیرزمینی گرفته است، لذا ادامه عدم مدیریت و عدم برنامه مصرف درست آب باعث می شود تا اولین ضربه این پدیده علاوه بر اکوسیستم هر منطقه و بحث فرونشست زمین به اقتصاد و امنیت داخلی کشور زده شود.
انتهای پیام/
درباره نویسنده
