غزه؛ قبرستان کودکان و قتلگاه وجدان جهان

گروه بین الملل آذرانجمن/ مهدی شیرازی‌فر: در غزه، زمین بوی خون می‌دهد و آسمان با آتش و دود، تاریک‌تر از هر شب دیگری است. اینجا، کودکانی با شکم‌های گرسنه و چشمانی از وحشت، به دنیا می‌آیند تا کشته شوند؛ در کوچه‌های پر از گلوله، در بغل مادران خود، زیر سقف‌هایی که با یک بمب متلاشی می‌شوند.

اینجا، زمین زیر پاهای مادرانی می‌لرزد که دستان بریده کودکانشان را از میان آوار بیرون می‌کشند، فریاد می‌زنند و تنها پژواک فریادشان، پاسخ‌شان می‌شود.

آیا دیده‌ای وقتی تکه‌های گوشت یک کودک، میان خاک و آهن پخش می‌شود، مادرش چه‌طور با دستان خون‌آلود، صورتش را روی آن تکه‌ها می‌کشد و ناله می‌زند؟

آیا شنیده‌ای صدای گریه‌ کودکی را که در آغوش مادرش، گرسنگی می‌کشد و آرام، آرام می‌میرد؛ چون هیچ دارویی، هیچ شیر خشکی، هیچ پناهگاهی، حتی تکه نانی خشک برای او نمانده است؟

آیا می‌فهمی تنفر یعنی چه؟ وقتی دنیایی که دم از حقوق بشر می‌زند، به تماشای سلاخی این کودکان نشسته است. آیا فریاد رسی هست؟

دنیا کور شده است، گوش‌هایش کر شده است، قلب‌هایش پوسیده است.

آمریکا و اروپا، با دستانی آلوده به دلارهای نفتی و قراردادهای تسلیحاتی، بمب‌ها و گلوله‌هایی می‌سازند که شکم‌های کوچک کودکان غزه را می‌دَرَد.

سالانه میلیاردها دلار کمک نظامی آمریکا به اسرائیل، یعنی همدستی با جنایتکار برای پاره‌پاره کردن کودکان بی‌پناه.

بیش از ۵۰ کشور مسلمان با جمعیتی بالغ بر ۲ میلیارد نفر، ثروت‌های هنگفتی در اختیار دارند؛ اما در برابر این کشتار وحشیانه، تنها به صدور بیانیه‌هایی بی‌اثر و سفارشی بسنده می‌کنند.

سفره‌های رنگینشان، نمادی شده است از فاصله میان ثروت و وجدان بیدار.

آن‌ها ترسیده‌اند؛ ترس از تحریم، ترس از دست دادن قدرت سیاسی و اقتصادی؛ و این ترس، قتلگاه وجدان‌شان شده است.

درحالی‌که خداوند به عزت و جلال خود سوگند می‌خورد که از ظالم در دنیا و آخرت انتقام خواهد گرفت، و هشدار می‌دهد که هر کسی بتواند یاری رساند ولی بی‌تفاوت باشد، روز قیامت با کیفر سختی روبرو خواهد شد.

اما این سکوت، خیانت به انسانیت، داغی است بر پیشانی امت اسلامی.

این پرسش تلخ باقی می‌ماند: آیا این سکوت و بی‌تفاوتی، جز همدستی در این جنایت چیزی نیست؟ آیا فریاد رسی هست؟

غزه، گرسنگی را می‌فهمد، درد را می‌فهمد، وحشت شبانه را می‌فهمد؛

اما ما، در آرامش خانه‌هایمان، حتی یک لحظه نمی‌فهمیم وقتی کودکی با پوست و استخوان شده، از گرسنگی جان می‌دهد، چه فاجعه‌ای رخ می‌دهد.

این جهان آلوده، سزاوار تنفر است؛

تنفری مقدس و عادلانه برای جهانی که در برابر خونِ بی‌گناه‌ترین انسان‌ها، خنثی و بی‌تفاوت ایستاده است.

این فریادها، روزی دیوارهای بی‌عدالتی را فرو خواهد ریخت.

اما تا آن روز، غزه، قبرستان کودکان است؛

قتلگاه وجدان بشریت است؛

و لکه ننگی است بر پیشانی تمام کسانی که سکوت کردند، تماشا کردند و هیچ نکردند.

انتهای پیام/