گروه سیاسی آذرانجمن: سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین در سفر وزیر خارجه جمهوری خلق چین به تهران در آستانه پنجاهمین سالگرد برقراری روابط دیپلماتیک دو کشور، با حضور محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران و همتای چینی آن به امضا رسید.
بر اساس اظهارات سخنگوی وزارت امور خارجه، در این سند همه ابعاد همکاری های تجاری، اقتصادی و حمل و نقل دو کشور به همراه مشارکت ایران در طرح «یک کمربند یک راه» ذکر شده و یک محوریت خاصی به بخش خصوصی دو طرف داده شده و همکاری های این بخش برای دو طرف مورد تاکید قرار گرفته است.
در همین مورد سید جواد میری، ئر گفتگو با موضوع قرارداد ۲۵ ساله همکاری ایران و چین را مورد بررسی قرار داده است.
آذرانجمن: اثرات قرارداد سند همکاری ۲۵ساله ایران و چین را در آینده سیاسی کشور چگونه می بینید؟
تفاهم نامه یا معاهداتی که در این سطح مورد بحث قرار می گیرند، اساساً در ارجاع به اختلاف بین گروههای سیاسی و احزاب سیاسی نباید دیده شود و بر این مبنا نباید در عرصه بینالمللی ورود کرد، چرا که وقتی شما در برابر یک کشور دیگری قرار گرفتید، چه آن کشور ضعیف باشد و چه کشوری مثل ابرقدرت در حال ظهور به نام چین باشد و شما بخواهید با آن کشور روبرو شده و در مورد مسائل بنیادین و ژئوپولیتیک و آینده ۲۵ سال دیگر کشور با آنان پای میز مذاکره بنشینید و تفاهم نامه ای را امضا کنید. در چنین سطحی مبنای ورود به بحث باید منافع ملی و مصالح عمومی کشور باشد.
اساساً اگر بخواهیم اثرات سیاسی این قرارداد را مورد بررسی قرار دهیم کما اینکه به عنوان مثال آقای روحانی و تیم اصلاحطلبان و نیروهای اعتدالیون با این نام آمدند که ما می خواهیم برجام را به ثمر برسانیم و از آن موضوع برای دوره دوم انتخابات استفاده کردند، بر کشور صدمات و لطمات شدیدی کشور وارد شد، چرا که نیروهای سیاسی منافع ملی را در عرصه کلان در نظر نگرفتند، بلکه با استفاده های ابزاری و سیاسی از این مسئله برای پیشبرد اهداف داخلی در یک معاهده بسیار مهم بین المللی صورتبندی کردند.
یکی از اثرات بلند مدت و کوتاه مدت این تفاهمنامه، بی آبرویی جریانهای سیاسی ای است که پای این تفاهمنامه رفتند و تلاش کردند این تفاهمنامه را بدون اینکه به مجلس برود و مسیر قانونی اش را طی کند دقیقا در ماه های آخر دولت خودشان یعنی دولت آقای روحانی امضا کردند.
آذرانجمن: با توجه به این که بر اساس بعضی اخبار این سند همکاری الزام آور نیست، آیا ایران می تواند تبدیل به متحد استراتژیک چین شود؟
با در نظر گرفتن وضعیت بسیار سخت کشور که در برهه ای هم گفتگو های انتقادی بین ایران و اروپا مطرح بود و هم گفتگو های بین ایران و آمریکا در این ده ساله اخیر در جریان بود، که در نتیجه آن آمریکا از برجام خارج شد و همچنین شهادت سردار سلیمانی و تغییر و تحولات اتفاق افتاده ژئوپولیتیک در منطقه و شرایط سخت معیشتی مردم و اقتصاد کشور، به یقین چین متحد استراتژیک ایران نخواهد بود.
بعد از اشغال کریمه به دست دولت پوتین، تحریمهای اقتصادی بر علیه روسیه وارد شد و اقتصاد این کشور در حالت ضعف قرار گرفت. در چنین وضعیتی، روسیه به چین نزدیک تر شد. جالب است که بدانید روسیه ای که زرادخانه های اتمی دارد و از نظر نظامی از چین هم قویتر است و توانسته در برابر تهدیدات نظامی آمریکا نوعی از بالانس و توازن نظامی را در اروپا، آمریکای لاتین، مدیترانه و در نقاط مختلف پیرامونی روسیه بر علیه آمریکا سامان دهد نیز بر باور استراتژیک های روس با تمامی عقبه قدرتمند ای هم که در حوزه نظامی داد, به دلیل ضعف اقتصادی بسیار نهادینه و ساختارهای اقتصادی فشل نمیتواند متحد استراتژیک چین باشد حالا چه رسد به ایران!
بنابراین در وضعیتی که اقتصاد کشور سامان پیدا نکرده و از روی ناچاری می خواهیم چرخش از غرب و اروپا را به شرق و آن هم چین انجام دهیم، به نظر من از درونش اتحاد استراتژیک بیرون نمیآید بلکه ممکن است نوعی تحت الحمایگی از آن خارج شود.
آذرانجمن: قراردادهای مشابه با قرار داد سند همکاری ایران چین آیا موجود است و نتیجه آن قرارداد ها در آن کشور ها چگونه بوده است؟
چین حدود صد تفاهمنامه اقتصادی با کشورهای بسیاری از جمله کشورهای آفریقایی، آمریکای لاتین و آسیا بسته است و جالب است بدانید در همه آنها چین خواسته که مفاد تفاهمنامه و قرارداد اعلام نشود. عدم شفافیتی که در این قراردادها وجود دارد برای کشورهای که سنت دموکراتیک و شفافیت پاسخگویی مسئولان به ملت را ندارند، می تواند آن کشور ها را در یک شرایط بسیار خطرناک قرار دهد کمااین که قبل مشاهدات در مواردی از جمله کشورهای آفریقایی اینگونه نیز بوده است..
اساسا برای خروج از وضعیت کنونی و ایجاد رابطه و مراوده با کشورهای دیگر هیچ قراردادی و تفاهمنامهای با هیچ کشوری نباید بسته شود، جز بر اساس منافع ملی؛ و منافع ملی هم بر مبنای تشخیص یک گروه و شخص نباید تعیین شود، بلکه برآیند آرای ملت باید تعیین کننده باشد و حکمرانان برآمده از اراده ملی باید پاسخگو باشند. اگر از اراده ملی فاصله گرفته شود، هیچ دورنمای ایجابی و مثبتی، نه برای حکمرانان و نه برای ایران به مثابه یک کشور نمی توان متصور شد.
مطالب مرتبط:
امیررضا اسعدی: بازی ایران با کارت قرارداد ۲۵ ساله با چین در مذاکرات احیای برجام
آصف حاجی زاده: لیبرال ها، تجدیدنظرطلبان و ایرانشهری ها در میدان گفتمانی غرب بازی می کنند
انتهای پیام/