صعود تلخ؛ حاشیه سازی برای تیم ملی با شعار علیه بازیکن ملی/ فرهنگ هواداری؛ حلقه گمشده فوتبال ایران

تیم ملی ایران با تساوی برابر ازبکستان، صعودش را به جام جهانی ۲۰۲۶ قطعی کرد. موفقیتی که میتوانست با جشن و شادی همراه باشد، اما برای برخی بازیکنان، این شب بیشتر از آنکه خوشایند باشد، به یک فشار روحی شدید تبدیل شد.
به گزارش آذرانجمن، علیرضا بیرانوند، دروازهبان و کاپیتان تیم ملی، نهتنها در این دیدار، بلکه در بازی قبلی برابر امارات متحده عربی نیز مورد بیاحترامی برخی هواداران قرار گرفت.
این توهین ها تا به حدی ادامه داشت که بیرانوند در پایان بازی بجای شادی گریست، و در مصاحبه بعد از بازی با صدایی لرزان گفت: «به من فحش بدهید، اما خانوادهام را وارد این ماجرا نکنید!» جملهای که بیش از هر چیز، از فقدان فرهنگ صحیح هواداری خبر میدهد.
اما مسئله تنها توهین به یک بازیکن نیست. تیم ملی باید حلقه اتحاد فوتبال ایران باشد، نه میدان تسویهحسابهای شخصی و باشگاهی. وقتی هواداران تراکتور، سپاهان، استقلال یا هر تیم دیگری، این صحنهها را میبینند، چگونه میتوان از آنها انتظار داشت که با عشق و انگیزه، از تیم ملی حمایت کنند؟ مگر نه اینکه تیم ملی باید نماینده همه باشگاهها و مردم ایران باشد؟
نقش رسانهها در این فضای مسموم غیرقابلانکار است. بهجای محکوم کردن این رفتار زشت، برخی رسانهها با تحلیلهای جهتدار، بیرانوند را مقابل هواداران پرسپولیس قرار دادهاند. انگار که باشگاه و تیم ملی را دو جبهه متضاد میدانند! این سیاست غلط، نهتنها کمکی به فوتبال ایران نمیکند، بلکه به شکاف میان هواداران دامن میزند و اتحاد ملی را از بین میبرد.
در بسیاری از کشورها، توهینهای اینچنینی در ورزشگاهها، با جریمههای سنگین و محرومیت همراه است. اما در ایران، هنوز برخورد قاطعی با این رفتارها صورت نگرفته و نتیجه آن، دلسرد شدن هواداران واقعی از حمایت تیم ملی است.
صعود به جام جهانی یک موفقیت بزرگ است، اما اگر اتحاد ملی در فوتبال از بین برود، آیا این صعود ارزشی خواهد داشت؟ وقت آن رسیده که هواداران، رسانهها و مسئولان، در کنار هم بایستند و اجازه ندهند تیم ملی، قربانی این فضای مسموم شود.
مهدی شیرازی فر
انتهای پیام/
نظرات