حریم خصوصی یا اکران عمومی!

به گزارش گروه اجتماعی آذرانجمن/رعنا شکری: تا همین چندسال پیش، اگر عکس های خصوصی کسی پخش می شد نوعی آبروریزی به حساب می آمد. اتفاقی که حتی گاهی چنان سنگین بود که فرد را تا مرز خودکشی می برد. حریم های شخصی کاملا محترم و خط قرمز رابطه ها مشخص بود. تا اینکه سروکله ی فضای مجازی در زندگی ها پیدا شد و ارزش ها را به ضد ارزش تبدیل کرد.

امروز، تمام جزئیات زندگی افراد با افتخار در فضای بی دروپیکر مجازی در معرض دید عموم قرار می گیرد. به خیال این افراد این اشتراک گذاری نوعی حس لاکچری بودن می دهد.

حتی برای دیده شدن بیشتر، مراسمات افراطی برگزار می کنند و با آب و تاب نمایش می دهند و خنده دار تر این که به پیج های مشهور، مبالغی پرداخت می کنند تا مراسم را بیشتر تبلیغ کنند و برای سبقت گرفتن از همدیگر در این صحنه رقابت، دست به کارهای عجیب و غریب می زنند.

اخیراً هم بازار مراسم ازدواج سلبریتی ها در فضای مجازی داغ است و عروسی های مجلل آن ها با لباس های چند صد میلیونی و تالارهای اشرافی زبانزد مخاطبان شده است.

تماشای صحنه های رمانتیک و عاشقانه شاید برای مخاطبان لذت بخش و جذاب باشد و در روزگاری که آمار ازدواج روبه پایین است، جرقه ای برای تشویق به ازدواج باشد.

اما با وجود وضعیت نابسامان اقتصادی و کاهش قدرت خرید و تورم افسارگسیخته، به نمایش گذاشتن تجملات و ریخت و پاش های مراسم ازدواج، برای جوانان دم بخت چیزی جز حسرت و سرخوردگی به دنبال ندارد.

وقتی زوجی در آستانه ازدواج، دلشان را به وام ازدواج و خانه اجاره ای خوش می کنند؛نمایش تالارهای پرزرق و برق و عروسی های شاهانه چه سودی جز غم و شرمندگی و ناامیدی دارد؟

در برخی موارد هم که زوج از پختگی و اعتماد به نفس کافی برخوردار نیستند، با مقایسه زندگی خود و این افراد از زندگی مشترک دلسرد می شوند و با انتظارات غیرواقع بینانه از همدیگر، زندگی را به میدان جنگ تبدیل می کنند.

لطفاً نگویید «دارندگی و برازندگی»؛ چرا که بیشتر این تشریفات، صرفاً به لطف تبلیغات برگزار می‌شود و هیچ هزینه ای از سوی صاحب مراسم پرداخت نمی شود.
علاوه بر آن، اصولاً انسان های «دارنده وبرازنده»، تمایلی به نشان دادن داشته هایشان ندارند و ترجیح می دهند در حریم خصوصی خودشان و بی سروصدا شادی کنند.

قانون فراموش شده انسانیت در این روزها، این است که نباید، شادی کسی، باعث بیدارشدن غم و ناراحتی دیگران شود.

فارغ از اینکه آخر و عاقبت زندگی های مجازی، بیشترشان به جدایی ختم می شود؛چون با هیجان های زودگذر و صرفاً برای نمایش و بدون شناخت از همدیگر انجام می شود؛ باید در نظر داشت عشق، لزوماً ابراز علاقه با صدای بلند و حرکت های بیمارگونه نیست.

زانو زدن های از قبل برنامه ریزی شده برای تقاضای ازدواج و ابراز احساسات مصنوعی و برگزاری مراسم ازدواج در بهترین و گران قیمت ترین فضاها در نگاه اول شاید برای برخی، رویایی و شیرین باشد اما تضمین کننده خوشبختی نیست. واقعیت های زندگی همیشه همین قدر شیرین و خوشایند نیست و ادامه زندگی همراه با فراز و نشیب است و ادامه دادن آن، هنر می طلبد.

باید هنر زندگی کردن مشترک راکه سنگ بنای آن «اعتماد و احترام و محبت» است یاد گرفت. بقیه چیزها تفرعات است.

انتهای پیام/