فرش تبریز بی‌گره مانده در دار بی‌مهری

به گزارش گروه فرهنگ و هنر آذرانجمن، یکی از صنایع دستی معروف آذربایجان فرش است. این صنعت پرنقش و نگار به عبارتی ارثیه پدری آذربایجانی‌هاست. تقریباً همه مردم این خطه تاروپود فرش را نوازش کرده‌اند یا حداقل گوششان با صدای گره زدن و کوبیدن آن آشناست.

در این گزارش به سراغ سید باقر اسحقی سردرود رفتیم تا از معضلات صنعت فرش و قالیبافان بگوید:

در سال‌های نه چندان دور، فرش تبریز بیشترین محصول صادراتی و ارزآور کشور به حساب می‌آمد اما متأسفانه به دلیل کم‌لطفی و عدم حمایت دولت، دچار رکود شده است.

صنعت فرش که زیرمجموعه سازمان صنایع دستی بود، به سازمان صمت انتقال یافته و در این سازمان با توجه به اینکه بیشتر تمرکز روی صنایع سنگین دیگر است، صنعت فرش مظلوم واقع شده است. در حالی که فرش جزو مهم‌ترین سرشاخه‌های سازمان صنایع دستی می‌باشد و با وجود هنرمندان خبره این حوزه، در این سازمان می‌تواند موفق‌تر عمل کند.

افزایش بی‌رویه قیمت مواد اولیه و نبود تسهیلات بانکی، معیشت قالیبافان را با مشکلات جدی مواجه کرده است.

متأسفانه در مسئله بیمه تأمین اجتماعی نیز قالیبافان از حمایت یارانه حق بیمه محروم هستند. باید توجه داشت که قالی‌بافی جزو مشاغل زیان‌آور است. (به طور مثال: ارتباط با پرز و کرک فرش چه در هنگام بافندگی و چه در زمان پرداخت و یا قالیشویی باعث مشکلات تنفسی می‌شود یا نشستن ممتد پشت دار قالی موجب بیماری‌های مفاصل می‌شود و یا ضعف بینایی در بین قالیبافان شایع است.)

ولی طبق قانون، بازنشستگی قالیبافان معادل سی سال سابقه کار محاسبه می‌شود و سختی کار این صنعت در نظر گرفته نشده است.

بزرگترین خطری که صنعت فرش را تهدید می‌کند، کاهش تقاضا و افت تولید است که باعث ریزش بافندگان می‌شود. وضعیت معیشت قالیبافان اسفناک است و با توجه به عدم ثبات شغلی، بافندگان معمولاً بالاجبار و به سختی به این صنعت ادامه می‌دهند.

و کلام آخر:
فرش شناسنامه آذربایجان است. جامعه قالیبافی شایسته تکریم و قدردانی است. در دنیای مدرن امروز، وقتی بخشی از جامعه به صورت خانوادگی تلاش می‌کنند با سرانگشتان خود صنعت فرش را زنده نگه دارند؛ از مسئولان انتظار می‌رود با تدبیرهای کاربردی، خون تازه‌ای به رگ‌های این صنعت تزریق کنند. همچنین کرامت خانواده‌ای که تمام امرار معاش آن‌ها از طریق این صنعت است و شغل دیگری ندارند باید حفظ شود. وقتی با دستمزد ناچیز و بدون هیچ مزایایی عمر خود را پشت دار قالی صرف می‌کنند، حداقل آینده بهتری در انتظارشان باشد.

انتهای پیام/