به گزارش آذرانجمن، با رشد و گسترش کالبدی شهرها، انسان شهرنشین هر چه بیشتر به زندگی در محلات جدید و خوش آب و هوای شهری تمایل پیدا می‌کند و در نتیجه با تغییر در سبک زندگی و پراکندگی شهرها انسان هر چه بیشتر به خودروی شخصی وابسته میشود‌‌. در حقیقت وابستگی به خودرو در مقیاس کلانشهری و منطقه ای امری اجتناب ناپذیر بنظر می رسد. در این میان آنچه قابل تامل است وابستگی به خودرو در سطح و مقیاس محله ای است که خصوصا در حومه ها به شدت افزایش یافته است. این امر علاوه بر اینکه از تغییر در لایف استایل شهروندان تاثیر گرفته همچنین در اثر بی توجهی به بعد روانشناسی محیطی در طرحهای تفصیلی این محدوده ها است. علم روانشناسی محیطی تفاوت در ادراک انسان را در فضاهای مختلف مورد مطالعه قرار می دهد، به گونه ای که محیطهای با فواصل فیزیکی یکسان ولی با کیفیات مختلف بصری_ معنایی، ادراکات متفاوتی را در انسان بوجود میاورد و همچنین ادراک انسان پیاده با انسان سواره از یک فضای ثابت تفاوت می کند. به همین دلیل روانشناسان محیطی شاخص مسافت فیزیکی بین فضا را در برنامه ریزی کاربری زمین کافی نمی‌دانند و شاخصهای کیفی فضا را مطرح می کنند از همین روست که در محلات حومه ای جدید، فرد پیاده در استفاده از محیط محله حتی برای رفع نیازهای روزمره با فضایی کاملا سواره روبروست و این امر به احساس ناامنی و حقارت در پیاده روی منجر شده و او را هرچه بیشتر به استفاده از اتومبیل حتی در محیط محله وابسته می کند. مطالعات روانشناسی محیطی می تواند به شرح خدمات طرحهای تفصیلی به شکل متمم اضافه گردد و در مقیاس محلات با برداشت میدانی از فضاها باز طراحی لازم انجام گیرد. اصلاحات مذکور تا حدود زیادی می تواند به زیبایی و پیاده محور نمودن محلات شهری و کاهش وابستگی به خودرو و توسعه پایداری شهری یاری رساند. یادداشت: دکتر وحیده برنون انتهای پیام/