گروه سیاسی آذرانجمن/امیررضا اسعدی_بخش اول؛ در حالی که طرح دیپلماتیک مذاکرات احیای برجام بین ایران و قدرت های جهانی در شرایط دگرگونی و احتمالا رو به پایان است موقعیت هر کدام از صندلی های پای میز مذاکرات نیز تغییر می کند . رهبران روسیه برای حفظ موقعیت خود در بازار انرژی بطور مشخص به تصاحب بازارهای نفت و گاز ایران روی آورده اند و طرف چینی مذاکرات در ترس از ناامنی گسترده که ابر پروژه تاریخی جاده ابریشم را تهدید میکند داعیه دار صلح جهانی شده است و می خواهد اقتصاد جهانی را از منجلاب کرونا در آورده و با جاده ابریشم به سر منزل مقصود برساند . دولت دموکرات آمریکا که برگ برنده احیای برجام و مهار برنامه اتمی ایران را برای میدان های مختلف از جمله انتخابات ریاست جمهوری نیاز دارد اعلام می کند که اگر دیپلماسی شکست بخورد راه دیگری برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد . دولت اسرائیل که در خاورمیانه سر سخت ترین مخالف برنامه اتمی ایران می باشد و اخیرا طرح راهبردی «مرگ با هزار ضربه چاقو» را بعنوان راهکار مقابله با ایران مطرح کرده است و البته قابل ذکر است که این طرح به طور مشخص از زمان اعلام بلادرنگ به مرحله اجرا رسیده که عناوین سرفصل های اجرایی آن در قالب مطلب پیش رو نمیگنجد. این طرح که در حقیقت بخشی از مدل جدید طرح کلاسیک «چماق و هویج» می باشد مشتمل بر ضربات گوناگون سخت افزاری و نرم افزاری به پیکره ی ملت و حاکمیت ایران است تا حدی که امکان مقاومت در برابر هر گونه خواسته ی قدرت های جهانی از دست برود و تمام آرمان و ارزش ها در کشور دچار فروپاشی شوند یا در غیر این صورت تهاجم عملیاتی در میدان جنگ سخت بعنوان آخرین روش ممکن برخورد با ایران از طرف صهیونیست ها روی میز قدرت های جهانی گذاشته شود! اگر به سابقه ی ضرباتی که چه از طریق نفوذ داخلی و خیانت و چه از طرق مختلف سیاسی-اقتصادی دشمن بر کشور وارد کرده است نظر کنیم سیاهه ای عظیم را پیش رو خواهیم داشت اما بطور متاخر آغاز موج جدید این سیر را میتوانیم از ترور شهید فخری زاده پیگیری کنیم که بعد از آن حوادث متحد الشکل و در خور توجهی به وقوع میپیوندد که هرکدام طرح دلایل خود را دارند اما همه این حوادث جزئی از همان پروژه ی راهبردی «مرگ با هزار ضربه چاقو» می باشند. این مطلبی مقدمه ای است برای اشاره به سوگیری سیاسی پروژه ی مذکور که در بخش های بعدی این یادداشت به آن اشاره خواهد شد. سویه های سیاست خارجی طرح «مرگ با هزار ضربه چاقو» طرح صهیونیستی مرگ با هزار ضربه چاقو که در قسمت اول این یادداشت به مقدمات آن اشاره شد از منظر سیاست خارجی و داخلی ایران شامل جزئیات بسیار مهمی است که در این قسمت به سویه های سیاست خارجی این طرح اشاره خواهد شد. جمهوری اسلامی ایران بعنوان یکی از اصلی ترین مدعیان آرمان امت اسلام و مسئله ی فلسطین در عرصه ی بین المللی بارها از همین باب به طرق مختلف متحمل هزینه های گوناگونی شده است اما همچنان این آرمان ها از طرف رهبران ایران مطرح میشوند و سیاسیت های کلی تا حدودی در این راستا طرح ریزی میشوند و این حقیقت برای حاکمیت اسرائیل و در سطوح بالاتر در صورت جدیت یافتن این سیاست ها برای قدرت های فرا منطقه ای نیز خطر باالقوه ای را به همراه دارد. در طی سالهای پس از انقلاب موضوعیت این اصول علیرغم برخی صداهای مخالف داخل کشور انکار ناپذیر است. کشورایران با همسایه های متعدد خود دارای اشتراکات قومی ، فرهنگی ، مذهبی و حتی ایدئولوژیک فراوانی میباشد که این امر خود علتی است بر نفوذ قابل توجه سیاسی اجتماعی حاکمیت ایران در این کشورها که البته شکل متقابل این نفوذ در سطحی متفاوت قابل انکار نیست. این حقیقت علیرغم غیر قابل انکار بودن با روش هایی مورد تهاجم قرار میگیرد که اتفاقا هر کدام از این اشتراکات نه تنها فرصتی برای کشور فراهم نمیکنند بلکه هر کدام به شیوه ای موجب بروز بحران میشوند نکته ی قابل ذکر در اینجا این است که جنبه ی کارشکنی های داخلی در این خصوص نباید دور از نظر بماند. حال با در نظر داشتن دو گزاره ی مسئله ی فلسطین و نفوذ ایران در میان مردمان همسایه راهکار اساسی برای اینکه هر دو آیتم را بطور همزمان از دسترس حاکمیت جمهوری اسلامی خارج کند از بین بردن رابطه ی حسنه بین ایران و همسایگان خود خصوصا کشورهای اسلامی است چرا که در بین مردمان کشورهای اسلامی حتی اقشاری که پایبندی کاملی به شریعت اسلام ندارند نیز آرمان قدس همچنان خدشه ناپذیر است و البته در کنار اجرای این پروژه طرح عادی سازی روابط اسرائیل با کشورهای عربی-اسلامی نیز کلید خورده است که اکنون میتوان ادعا کرد که به سطح خطر نیز بسیار نزدیک میباشد در حالی که اگر موضوع از طرف دستگاه سیاست خارجی کشور بطور درست درک میشد مهار طرح عادی سازی روابط در گذشته میتوانست جنبه ی اجرایی بیابد. درکنار طرح عادی سازی روابط با کشورهای عربی بطور موازی توسعه روابط با ترکیه و تلاش برای افزایش سطح مراودات دیپلماتیک با کشور جمهوری آذربایجان اجرا میشود که اتفاقا در گذشته زمان مطلوبی برای مهار این طرح نیز وجود داشته است و آن دقیقا در زمان جنگ 44 روزه بین ارمنستان و جمهوری آذربایجان بود. در آن زمان دولت ترکیه پایین ترین سطح روابط دیپلماتیک با اسرائیل را داشت و دولت جمهوری آذربایجان تنها به دنبال حامیانی در راستای آزادسازی مناطق اشغالی خود بود و این حقایق در حالی جریان داشت که متولیان وقت امور خارجی ایران با عدم درک صحیح از میدان قفقاز و جهت گیری های ناصحیح میدان آذربایجان را برای افزایش نفوذ اسرائیل خالی گذاشتند و وزیر امور خارجی وقت (ظریف) با اقداماتی تنش با ترکیه را دامن زد و فرصت افزایش بیش از پیش انشقاق بین اسرائیل و ترکیه با حفظ منافع ایران را نابود کرد. در بین مناطق مرزی کشور نقاط ویژه ای وجود دارد که مسلما از دید دستگاه های امنیتی نظامی اسرائیل مراکز طلایی برای وارد کردن آسیب های جدی به ایران میباشند اما از بین این مراکز منطقه ای که تا کنون بطور عملیاتی مورد استفاده قرار گرفته است منطقه ی کردستان عراق میباشد که البته مواردی مانند حضور گسترده ی گروه های تروریستی و ضعف دولت مستقر دلایلی هستند که به اجرا در آمدن نفوذ عملی اسرائیل را محقق ساخته اند البته حملات موشکی از طرف نیروهای نظامی ایرانی به این مناطق عملیات هایی در راستای کاهش همین نفوذ و امنیت مرزها دربرابر گروه های تروریستی بوده است چرا که مذاکره با دولت مستقر پاسخگوی انتظارات نمیباشد. ادعای پیروزی دولت اسرائیل در حوزه ی سیاست خارجی طرح مرگ با هزار ضربه چاقو هنوز قابل قبول نمیباشد اما باید این حقیقت را پذیرفت که آنها در راستای سویه ی سیاست خارجی طرح مذکور گام های بزرگی را برداشته اند و تقابل با این قسمت از اقداماتشان از طرف جمهوری اسلامی ایران در سطح بسیار محدود بوده و اصلا پاسخگوی مقابله ی قطعی نمیباشد. در قسمت بعدی این یادداشت به سویه های طرح مرگ با هزار ضربه چاقو در سیاست داخلی ایران خواهیم پرداخت. انتهای پیام/