مقبرهالشعراء؛ افلیج فرهنگی، هنری تبریز

به گزارش آذرانجمن/ احد نقش شور، مجموعه “مقبرهالشعراء” تبریز، با آن سبقه دیرین فرهنگی، هنری، ادبی و میراثی و تاریخی به بلندای چندین قرن تیمارداری مفاخر، ادبا، شعرا و عارفان آرمیده بر خاک سرخ فام سرخاب، همچون “افلیجی فرهنگی، هنری”، چشم به راه تیمارداری کسانی است که اگر از ایشان، تحت نام بانیان یکی از بزرگترین “سلاخی‌های تاریخی” یاد کنیم، بیراه نخواهد بود!این روزها و به موازات برگزاری یکی از ضعیف ترین و رفع تکلیفی ترین رویدادهای منتسب به استاد شهریار یا به زعم باطل عده ای، کنگره بین‌المللی این شاعر بزرگ آذربایجان، کسی سراغی از مدفن این عارف نازک دل و استاد تمام ادب و هنر معاصر ایران زمین نمی گیرد؛ البته نه از منظر بازدیدها و ادای دین‌های عمومی و نخبگانی؛ بلکه از منظر جغرافیا و هندسه فیزیکی و ماهیت معماری این مجموعه ارزشمند!

کاری به این نداریم که از ۵۰ سال قبل قرار است “پردیس مقبرهالشعراء تبریز” بر روی بقایای ارزشمند گورستان سرخاب ایجاد شود؛ اما تنها به احداث یادمانی بسنده شد، یادمانی که حتی پابرجا ماندن آن هم برای ما بزرگ ترین نعمت است.

آن‌قدر بی تدبیرمی بودیم که حتی نتوانستیم از ظرفیت های گردشگری فرهنگی، ادبی و مذهبی مجموعه بزرگ مقبرهالشعراء و بقعه سید حمزه در جوار هم استفاده کنیم و این مجموعه بی‌نظیر را بیشتر بشناسانیم، تنها کاری که توانستیم بکنیم و نام مقبرهالشعراء را بر سر زبان‌ها بیندازیم، این بود که آن را به مجموعه‌ای بی‌هویت و بیگانه با اصالت و قدمتش تبدیل کنیم و بر بلندای ویرانه‌هایش فریاد چه کنم چه کنم سر دهیم.شیراز “حافظ” و “سعدی” دارد و دو مجموعه “حافظیه” و “سعدیه” و به هر دوی این ها می‌بالد و هر دوی این مجموعه های تاریخی و میراثی را همچون تخم چشم خویش صیانت می کند، این دو را به منبع درآمدی عظیم و شناسنامه‌ای قابل اتکا برای معرفی تاریخ و فرهنگ و ادب و هنر خود تبدیل کرده است.

حتی با تکیه بر وجود همین دو آرامگاه، به “شهریار” تبریز و انتخاب زادروز او به عنوان روز ملی شعر و ادب فارسی می تازد و آن را بر نمی تابد؛ اما ما چه داریم و چه با داشته های خود می کنیم؟ مقبره‌الشعرایی داریم با ۴۰۰ شاعر و ادیب و عارف خفته در آن و همین میراث غنی را به افلیج فرهنگی، هنری بی هویت تبدیل می‌کنیم، همین!!!

انتهای پیام/