ترور اکوسیستم قره‌داغ؛
جنایتی علیه طبیعت آذربایجان
در حالی که آذربایجان هنوز از بحران آلودگی هوا رهایی نیافته بود، شعله‌های آتش در دل قره‌داغ یک‌بار دیگر هشدار بزرگی را زنده کرد؛ هشداری درباره چرخه‌ای فرساینده از کمبود امکانات، مدیریت مقطعی و بی‌پناهی جنگل‌هایی که هر سال قربانی بی‌توجهی می‌شوند.
به گزارش گروه محیط زیست آذرانجمن/ رعنا شکری: وقتی نفس آذربایجان از آلودگی هوا به شماره افتاده بود، خبر تلخ دیگری داغ تازه‌ای بر دل مردم گذاشت؛ قلب آذربایجان در قره‌داغ می‌سوزد و فریادش باز هم به جایی نمی‌رسد.
از همان لحظات نخست، مردم محلی و محیط‌بانان با کمترین امکانات خود را به دل آتش رساندند تا شاید مرهمی بر آه شرربار جنگل باشند؛ اما تجهیزات اندک و مسیر صعب‌العبور، دست‌های خالی آنان را بیش از پیش آشکار کرد. آسمان نیز انگار از بی‌تفاوتی‌ها اثر گرفته؛ بارانی که باید ناجی قره‌داغ باشد، روی از سینه عطش‌زده آن برگردانده است.
خبرها حکایت از درخواست بالگرد دارد، اما پاسخ‌ها همچنان مبهم و غیرقابل اتکا است. در حالی که شعله‌ها هر لحظه گسترده‌تر می‌شوند، نیروهای زمینی عملاً بدون تجهیزات کافی در برابر آتشی چنین وسیع کاری از پیش نمی‌برند.
در روزهایی که اخبار ضدونقیض از خاموشی یا ادامه حریق منتشر می‌شود، اهالی منطقه روایت دیگری دارند:
فاجعه هنوز ادامه دارد.
درد اصلی اما فراتر از آتش است. مردم می‌پرسند:
چرا در برابر بحرانی با این ابعاد تنها اقدامات کوتاه‌مدت انجام می‌شود؟
چند بار باید جنگل‌های قره‌داغ بسوزند تا این تجربه تلخ تکراری متوقف شود؟
فعالان محیط‌زیست سال‌ها هشدار داده‌اند؛ اما گوش شنوا کجا بود؟
نگاهی به پنج سال گذشته به‌وضوح یک حقیقت تلخ را نشان می‌دهد:
هر سال، آتش‌سوزی؛ هر سال تکرار چرخه کمبود امکانات، تشدید آتش، استمداد از مردم محلی و در نهایت فروکش کردن ماجرا بدون هیچ گزارش دقیق از میزان خسارت یا دلایل کوتاهی‌ها.
چرا برای منطقه‌ای با چنین اهمیت اکولوژیکی، پایگاه تخصصی اطفای حریق ایجاد نشده است؟
چرا در بحران‌هایی در این سطح، «شرایط اضطراری» برای اعزام سریع نیروهای هوایی اعلام نمی‌شود؟
چرا جلسات اضطراری یا خروجی مشخصی ندارند؟
و چرا همیشه پس از فاجعه، آمار کامل و شفاف منتشر نمی‌شود؟
واقعیت این است که مردم آذربایجان سال‌هاست نقش اصلی اطفای حریق را بر عهده گرفته‌اند؛ با بیل، با سطل، با دست‌های خالی. اما این مسئولیتِ یک مردم محلی نیست؛ این وظیفه حاکمیت و دستگاه‌های تخصصی است.
آتش قره‌داغ تنها برای آذربایجان سوگ نیست؛
دودش به چشم همه ما خواهد رفت و آینده محیط‌زیست کشور را بیش از پیش تیره می‌کند.
امروز، بیش از هر زمان دیگر، سه اقدام فوری نیاز است:
۱٫ ایجاد پایگاه تخصصی اطفای حریق در محدوده قره‌داغ
۲٫ تأمین ناوگان هوایی آب‌پاش ویژه این منطقه
۳٫ اصلاح مسیرهای صعب‌العبور و تجهیز مردم محلی برای مقابله اولیه
و خبر تلخ این‌که اگر این بی‌تفاوتی‌ها و سیاست‌های سطحی ادامه یابد، قره‌داغ باید باز هم برای آتش‌سوزی‌های بعدی آماده باشد.
انتهای پیام/
رعنا شکری
نظرات