حاشیه نشینی زنان در مدیریت شهری
تبریز که همواره با عنوان «شهر اولینها» شناخته میشود، در طول تاریخ با حضور پررنگ زنانش مسیر پیشرفت را پیموده است؛ اما امروز، جای خالی آنان در مدیریت شهری بیش از هر زمان دیگری احساس میشود. پرسش این است که چرا شهری با پیشینهای درخشان در نقشآفرینی زنان، اکنون در عرصه تصمیمسازی شهری، صدای آنان را کمتر میشنود؟
به گزارش گروه اجتماعی آذرانجمن/رعنا شکری: تبریز از دیرباز به «شهر اولینها» معروف بوده و سردمدار بسیاری از اتفاقات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در تاریخ کشور است.
در میان این «اولین»ها، زنان تبریزی نقشی برجسته داشتهاند؛ زنانی که دوشادوش مردان در مسیر پیشرفت تبریز سهیم بوده و نام خود را در تاریخ ثبت کردهاند.
اما امروزه به نظر میرسد در حوزه مدیریت شهری، حضور زنان کمرنگتر شده است؛ پدیدهای کمسابقه و قابل تأمل در تاریخ آذربایجان.
از دلایل کاهش حضور زنان در مدیریت شهری میتوان به نگرش سنتی و مردسالارانه حاکم بر ساختار اداری اشاره کرد. در جامعه سنتی تبریز، زنان سهم کمتری در نهادهای تصمیمگیری دارند و اغلب در پستهای اجرایی مشغول هستند.
اعتماد به تواناییهای بانوان هنوز در بسیاری از نهادها نهادینه نشده است و با وجود تأثیرگذاری آنان، حمایت مؤثری از این قشر صورت نمیگیرد. به همین دلیل، هیچ برنامه مدون و چشمانداز روشنی برای پرورش نسل آینده زنان وجود ندارد.
از سوی دیگر، چالشهای زندگی شخصی و تحمیل مسئولیتهای خانهداری و تربیت فرزند به بانوان، بدون حمایت همسر و خانواده، مانع بزرگی برای رشد و پیشرفت آنان در حوزههای مختلف از جمله مدیریت شهری، ورزش و هنر است.
با این حال، تجربه نشان میدهد زنان با وجود همه محدودیتها، در مسئولیتهایی که بهعهده دارند موفق بوده و پرونده درخشانی از خود بهجا گذاشتهاند. روحیه دقیق، ظریف و جامعنگر آنان زمینهساز خلق ایدههای تازه است و در نتیجه در مشاغل مدیریتی نیز عملکردی درخشان دارند.
حضور زنان در مدیریت شهری نهتنها موجب تحقق عدالت جنسیتی میشود، بلکه نگاه زیباییشناسانه، ریزبینی و قدرت تصویرسازی آنان میتواند کیفیت فضاهای شهری را ارتقا داده و سطح زندگی شهروندان را بهبود بخشد.
افزون بر این، فعالیت زنان در مدیریت شهری، حس اعتمادبهنفس و سلامت روانی آنان را تقویت میکند؛ و روشن است که نشاط بانوان، تضمینکننده سلامت خانواده و جامعه است.
در واقع، حضور زنان در مدیریت شهری اتفاقی پربرکت و دوسویه است. جای خالی آنان را میتوان در نازیباییهای شهری و طراحیهای تکبعدی دید. کاهش حضور بانوان در مدیریت شهری، یعنی از دست رفتن نیمی از ظرفیت انسانی و فکری جامعه.
برای شهری با پیشینه و عظمت تبریز، دستیابی به توسعه پایدار تنها زمانی ممکن است که زن و مرد در کنار هم، دوشادوش برای آیندهای بهتر تلاش کنند.
به نظر میرسد زمان آن رسیده است که مدیریت شهری تبریز، بار دیگر روح «اولینها» را زنده کرده و با اعتماد به توانمندیهای زنان، زمینهساز تحولی تازه در عرصه اداره شهر شود.

رعنا شکری
نظرات