گروه ورزشی آذرانجمن؛ هفته بیست و سوم لیگ بیست و سوم هم پایانی شد بر ماجراجویی های پاکو خمز در لیگ برتر فوتبال کشور تا زنوزی و دوستانش با وداع از شانزدهمین سرمربی تراکتور در دوران ۶ ساله مالکیت زنوزی به دنبال هفدهمین سرمربی یا به عبارتی به دنبال یک قربانی دیگر برای به اصطلاح بهترین تیم تاریخ باشند سکاندار اسپانیایی تراکتور در حالی با کوله باری از اشتباهات تبریز را ترک کرد که بزرگترین اشتباهش به چیزی جز مسائل فنی و تاکتیکی بازمیگردد خمز زمانی قافیه را باخت که برخلاف بردیف روس چیزی به نام مطالبه گری در خود نداشت و اجازه داد دیگران برای تیمش تصمیم بگیرند سرمربی حالا سابق تراکتور زمانی که مقابل جذب مازاد دیگر تیم سکوت به خرج داده و ابراز رضایت کرد میتوان گفت که همه چیز را برای خود تمام شده نوشت به هرحال خمز هم با تمام فراز و نشیب هایش رفت تا تراکتور زنوری همچنان در حسرت یک فصل و یک سرمربی بماند اما سوال این است که چه کسی مقصر است!؟ در ناکامی های شش سال گذشته به جرات میتوان گفت که مربیان را باید در زمره متهمان ردیف آخر قرارداد چرا که در ساختار باشگاه داری محمدرضا زنوزی مطلق برخلاف اصول حرفه ای فوتبال نه تنها سرمربیان نقشی در نقل و انتقالات این تیم ندارند، بلکه مدیران این تیم نیز چیزی جز ماشین امضا به حساب نمی آیند ریشه مشکلات تراکتور را باید در جذب بازیکنانی جستجو کرد که در شش فصل اخیر با کمترین و حتی بدون تاثیر گذاری اما با هزینه کرد سرسام آور سر از تراکتور درآورداند، تبیین ساختاری به شدت غیر حرفه ای و استفاده از مشاوران ناکارامد که سودشان در تغییرات مدام درون باشگاه است شرایطی را فراهم آورده است که جر رفت و آمد بازیکنان مازاد تیم های مختلف، ناکامی و هدر رفت هزینه برای تراکتور و همچنین سود های کلان برای عده ای خاص، حاصل دیگری به همراه نخواهد داشت پر واضح است که با ادامه این روند باشگاه‌داری از سوی محمدرضا زنوزی حتی در دهه های آینده نیز نمیتوان آینده روشنی را برای تراکتور متصور شد تا زمانی که با دوری از فضای دلالی و ساختار سازی حرفه ای، استفاده از مدیران کاربلد با اختیار تام و جذب با برنامه بازیکنان باکیفیت باشگاه تراکتور راه درست را در پیش نگیرد بعید به نظر میرسد پرهوادار ترین تیم آسیا را در قله موفقیت ها مشاهده کرد. انتهای پیام/