گروه محیط زیست آذرانجمن: اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد شمسی مهندسین خدوم وزارت کشاورزی توسعه باغات را در دستور کار خود داشتند ، توسعه باغات سیب در استان‌های آذربایجان مد نظر قرار داشت، دولت با طرحهای مختلف همچون طرح طوبی از توسعه باغات حمایت می کرد تا بلکه کشور را در بخش میوه نیز خودکفا سازد. تاکستانهای آذربایجان که نیاز آبی پایینی داشت تخریب شدند و باغات سیب با نیاز به مراتب بیشتر جایگزین آنها گشتند. مصرف آب‌های سطحی و زیر زمینی شدت یافت و بحران‌های دریاچه اورمیه و کاهش تراز آب زیر زمینی دشتها شدت گرفت. حال بعد از ۲۰_۱۵ سال باغات سیب آذربایجان به اوج باروری خود رسیده اند و بازار را به سطح فوق اشباع رسانده اند ، چندین سال است که باغات سیب توجیه اقتصادی خود را از دست داده اند! برخی از باغداران در صدد امحاء باغ خویش اند و برخی دیگر محصول خود را در کنار جاده ها دپو می کنند تا به قیمتی نازل بفروش رسانند . محصولی که با صرف عمر و سرمایه هزاران باغدار و مصرف میلیاردها متر مکعب آب به دست می آید نه بازاری دارد و نه صنایعی کافی برای تبدیل و فرآوری. کافی است نگاهی به حاشیه جاده های آذربایجان از اورمیه تا مراغه و هشترود ، مهاباد ، میاندوآب ، اهر، مشگین شهر و.... بیاندازید تا نتیجه یک اقدام غیر اصولی و غیر مهندسی به هوس خودکفایی کشور را به نظاره بنشینید. هوسی که باغداران آذربایجان را مفلوک و دریاچه اش را به کویر نمک بدل ساخت. یادداشت: مهدی مستفید انتهای پیام/